Γνωρίζοντας ότι πια έχει καλλιεργηθεί ένα διχαστικό, πολωμένο κλίμα ανάμεσα σε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους, κάνουμε από την αρχή ένα δίκαιο «συμβόλαιο» με τους ανθρώπους που συμφώνησαν να μας μιλήσουν. Εμείς δεν θα τους ασκήσουμε κριτική (δεν είναι άλλωστε η δουλειά μας αυτή). Με τη σειρά τους, δεν θα μπουν σε μονοπάτια που μπορούν να ερμηνευτούν ως διασπορά ψευδούς και αντιεπιστημονικού λόγου. «Θέλουμε να ακούσουμε τι σας ώθησε να πάρετε μια τόσο δύσκολη απόφαση και πως είναι να ζει κανείς με αναστολή εργασίας για μήνες» τους ξεκαθαρίσαμε.
Και το ερώτημα μας είναι άλλο ένα: οι 7.500 ανεμβολίαστοι υγειονομικοί, εργαζόμενοι σε επάγγελμα απόλυτα συνυφασμένο με την πρόοδο της επιστήμης και την αποδοχή αυτής γιατί δεν προχώρησαν στον εμβολιασμό τους;
«Θέλετε να φορέσω κι εγώ μάσκα;» είναι το πρώτο πράγμα που μας λέει η Μαρία Μπανιά μόλις μπαίνουμε σπίτι της. Είναι πρωί και είναι μόνη της – η 12χρονη κόρη της είναι στο σχολείο και ο άντρας της στην δουλειά του.
Εδώ και τέσσερα χρόνια, η Μαρία εργάζεται ως ειδική θεραπεύτρια στη Μονάδα απεξάρτησης 18 Άνω στο Δαφνί, στο τμήμα υποδοχής εξαρτημένων γυναικών. Την ρωτάμε πως έφτασε στην απόφαση της αναστολής. «Έχω θέμα με το νεφρό μου, πάσχω από σπυραματονεφρίτιδα. Ο γιατρός μού είπε πως καλό είναι να μην εμβολιαστώ μέχρι να τελειώσουν οι μελέτες που αφορούν και στην περίπτωση νοσημάτων σαν το δικό μου. Δεν ήθελα να παίξω την πιθανότητα να πάθω κάτι στο νεφρό μου. Τα έβαλα σε μια ζυγαριά και είδα ότι οι πιθανότητες να νοσήσω και να το περάσω ελαφρά είναι προτιμητέες από το να πάθω μια σοβαρή παρενέργεια».
- Τραβήξαμε μεγάλο ζόρι, δεχόμενοι πίεση από τους εμβολιασμένους συναδέλφους αλλά και από τους προϊστάμενους μας».......
- Βιώσαμε την κυβερνητική αναλγησία στο πετσί μας. Όταν ξεκίνησε η πανδημία έδωσαν σε έξι άτομα στο τμήμα μου, δέκα μάσκες και μας είπαν “ένα μήνα θα βγάλετε με αυτές“. Αγοράζαμε μόνοι μας αντισηπτικά.....
- Νιώθω ότι ζούμε σε ναζιστικό καθεστώς. Το διαλυμένο πρωτοβάθμιο σύστημα υγείας κι η κακή διαχείριση της πανδημίας, με θύμωσαν.....
- Από όλα όσα επιφέρει στην καθημερινότητα η αναστολή, αυτό που ενοχλεί περισσότερο από όλα την Μαρία είναι ο κοινωνικός στιγματισμός. Η ίδια μιλάει για τα περιστατικά που βιώνει ολοένα και πιο συχνά η οικογένειά της: «Ο άντρας μου επιστρέφει κάθε μέρα από τη δουλειά τσαντισμένος. Του λένε: “Καλά δεν ντρέπεσαι, έχασε η γυναίκα σου τη δουλειά της… Είστε χαζοί; Γιατί δεν το κάνετε;”.....
- Ένιωσα πολύ γρήγορα την κοινωνική περιθωριοποίηση. Με έτσουξε. Και ακόμα με πονάει. Υπάρχουν όμως άνθρωποι που μου συμπαραστέκονται.....
0 Σχόλια